Zelden heb ik een bloem gezien die zo één is met zijn naam.
Als je zo'n stelletje van die rode rakkers in de wind ziet wiebelen, dan moet je haast in je handen klappen van plezier.
Dat doen zij namelijk ook, met hun papierdunne wapperblaadjes op die fragiele steeltjes.
Bij al die blijdschap hoort echter ook een keerzijde, die maakt dat de klaproos in al zijn fragiliteit voor velen, ook voor mij, ook een bloem met een boodschap is.
Klaprozen (Papaver rhoeas) doet het heel goed op soldatenkerkhoven.
De velden van Zuidwest-Vlaanderen waren na de Eerste Wereldoorlog bezaaid met klaprozen.
Niet zozeer omdat de grond zo bijzonder vruchtbaar was geworden door de honderdduizenden soldatenlichamen. Nee, het was het werk van miljoenen projectielen, die het gezicht van de aarde in Zuidwest-Vlaanderen en het gebied rond de Somme veranderde. Het zaad van de Klaproos kan tientallen jaren diep in de grond vegeteren en dan, als het door een aardverschuiving -zoals bijvoorbeeld jarenlange bombardementen- naar boven komt, schiet het onmiddellijk in bloei.
Toen alles kapot was en de doden geteld, toen stonden daar in de zomer van 1919 de Klaprozen te bloeien, als poging tot hoop en troost. De Klaproos werd het vlammend symbool van leven en dood, van leven uit de dood. Zo heftig rood van vreugde is ook het rood van bloed. De Klaproos wordt nog steeds gedragen door de laatste veteranen van de Eerste Wereldoorlog en op 11 november, dag van de Wapenstilstand in 1918, worden kransen van papieren Klaprozen bij oorlogsmonumenten in het hele Verenigd Koninkrijk gelegd.
Vroeger stonden klaprozen nog tussen de korenaren met korenbloemen en andere veldbloemen, allemaal vrolijke bloemen om kransen mee te maken.
Wie niet houdt van de klasieke rode klaproos vind misschien zijn gading in het ruime assortiment bij de kweker.
Je vind ze in oranje, in lila met wit of ook wel opiumpapaver genoemd en in diep paars, er zijn zelfs dubbele bloemen verkrijgbaar en met gekarteld bloemblad.
Er zijn allerlei soorten, één-jarigen, twee-jarigen en vaste planten.
Klaprozen zaaien zichzelf uit vanuit die bijzonder sierlijke zaaddoosjes die je ook als stempel voor je brieven kan gebruiken en hoewel we leven in een mail, chat en sms tijdperk gaat er toch niets bovenop een gewone handgeschreven brief vind ik.
Als het goed is hoef je maar één keer te zaaien en doet moeder natuur de volgende jaren de rest.
Dan moet je waarschijnlijk rooien of verspenen en weggeven.
Denk dan eens, als je met de klaprozen bezig bent, aan hun rijke geschiedenis, aan het wonder van de kracht van het schijnbaar zwakke plantje.
En wens dat er nooit meer ergens velden als die van Zuidwest-Vlaanderen zullen bloeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten